COLUMN UIT LEWENBORG (269)

 Je weet niet wat je proeft

Vlees zoals ik het noem, van de echte koe! Ja heus, ze bestaan hoor. Vlees, zoals vlees hoort te zijn en niet helemaal volgepompt met allerlei toevoegingsmiddelen om de kleur rood te laten lijken en dat bij het bakken je meer vocht in de pan hebt dan vlees, omdat dit heerlijk uitziend stukje vlees nogal krimpt als het wordt verhit.

De smaak is dan ook totaal niet te vergelijken met vlees van de ‘echte koe’ die lekker van zijn leven heeft genoten, melk heeft gegeven en op een bepaald moment wordt geslacht en je dit kan kopen via bijvoorbeeld het Groningerlandschap, waar je tien kilo vlees koopt en alles netjes diepgevroren in een bakje zit met de inhoud erop gelabeld. Echter weet je hier niet hoeveel je van wat soort vlees krijgt. Het ene jaar is het veel gehakt en wat minder biefstuk of bijvoorbeeld veel stooflappen in plaats van sukadelappen. 

Sinds ik ergens een advertentie voorbij zag komen halen we nu het vlees bij de Zuivelboerderij de Driesprong in Noordwolde. Hier gaat het op dezelfde manier, echter wordt een koe pas geslacht als het vlees bijna op is, zo heeft dus iedereen de keus van wat je meer of minder wilt hebben. 

Het vlees komt van de blonde d’aqutaine. Een vleesras, die leven in een kudde en bijna het hele jaar buiten lopen. Het vlees is puur, zonder conserveringsmiddelen en kleurstoffen. Daarom is het vlees direct na de slacht ingevroren. Je weet werkelijk niet wat je proeft!

Vroeger toen ik een jaar of veertien was, kwam ik vaak op de boerderij vlakbij waar we woonden. Daar waren ook koeien en ik mocht mee helpen met het melken van de koeien, de verzorging van ze en erbij zijn als er een kalfje werd geboren. Op een dag was het weer zover en het kalfje wat werd geboren was ook een blonde d’aqutaine. Ze was zo mooi en ik was op slag verliefd. Ze groeide op en kon niet zoveel melk produceren als dat ze zou moeten doen en eigenlijk is dat het moment waarop dan geslacht word. Met tranen in m’n ogen vroeg ik de boer om mijn Annie, zoals ze heette met een nummer 671, niet te slachten. Hij beloofde dat en omdat ik elke dag bij Annie was en ik haar zo noemde luisterde ze gewoon naar haar naam. Het was een heel bizar gezicht als ik haar riep, terwijl alle koeien in de wei liepen en zij naar mij toe kwam lopen, wanneer ik uit school kwam.

Jaren later ging ik het huis uit en kwam nog heel weinig bij Annie, als ik er eens was luisterde ze nog steeds. Ze werd ouder en ouder en op een dag werd ik gebeld door de boer, dat het niet langer meer ging met Annie en dat als ik haar nog wilde zien moest opschieten. Op dat moment was ik ergens met het schip waar ik op voer in Duitsland en nam de volgende dag de trein, terug naar het dorp, naar Annie. Ze kon bijna niet meer op haar poten staan, stond toch op toen ik haar naam noemde en draaide zich naar mij om. Haar ogen, zo oud. Die blik erin vergeet ik nooit, ik klom over het hek en omhelsde haar. De liefde van een koe bestaat echt, ze legde haar kop over mijn schouder. Daar stonden we dan. De boer had de dierenarts al gebeld, ik wilde erbij zijn als ze werd ingeslapen. Naar de slacht? Nee, daar was geen sprake van gelukkig. Dicht tegen mijn lieve Annie aan, sliep ze rustig in. Het was goed zo. 

Wat een bijzondere koe was Annie671, ik zal haar nooit vergeten! 

Koeien horen in een kudde te leven, zoveel mogelijk buiten te zijn, het goed te hebben en met liefde behandelt te worden. Ze verdienen dat simpelweg, omdat wij zo graag een stukje echte koeienvlees eten en dit weten te waarderen. 

Voor minder eet ik het niet, echt niet!

2022©Vlindertje73

De foto’s van mijn Annie heb ik niet hier, dus een Afbeelding van Ulrike Leone via Pixabay