maandag 20 september 2021

JAN & ALLEMAN (2)

 Olle wieven, steunkousen en korte broek

Wanneer je deze nazomer gevraagd wordt of je ook geprikt bent, denken we al snel dat het weer eens over vaccineren gaat (zucht). Maar als je het mij vraagt voel ik die ellendige muggen die me vannacht weer te grazen hebben genomen. Warme nachten in september. ’t Is de tied van de Olle Wiev’n. Ze spinnen bij dit heerlijke rustige najaarsweer van bedauwde spinnenwebdraden de haren van godinnen. Mooi toch! Zie je het voor je? Tandeloze ouwe vrouwen, plakje olle wieven d’r bie, die heerlijk rustgevend buiten op de veranda in een schommelstoel zitten te breien. Kom er eens om tegenwoordig. Dát was pas leven in het nu!

Je moet wel oppassen met dat woord ‘old wiev’ trouwens, want wanneer ‘grote mensen’ je een old wiev noemden was je een kind dat zich bemoeide met grote-mensen-dingen, als een bemoeierige, betweterige volwassene. En dan bedoelden ze echt niet dat je vroegwijs was (wat toch veel beter klinkt). Nee, je was een zeurpiet die zich heel snel weer als een kind moest gaan gedragen. 

Terug naar nu: die heerlijk nadagen van een normale, dus vaak natte en soms ook frisse, Hollandse zomer. Ik wandel een stukje door onze weldadig groene wijk en geniet van wat ik tegenkom. Rugzakje op voor de boodschappen, die ik verzamel bie de Lidl, Appie en de Aldi. Het mooie van onze multi culturele Beijum is dat je er bij ons eigenlijk nooit gek uit kunt zien. En toch lukt me dat…

De overbuurman kijkt onderzoekend naar mijn benen. Korte broek en lange kousen, net als bij een voetballer is er maar een klein stukje bloot been zichtbaar. ‘Wat heb jij nou aan’, vraagt hij plagend. Ik zie aan zijn vorsende blik dat dit vooral over mijn lange kniekousen gaat. ‘Dat zijn compressiekousen’, meld ik vol overtuiging. ‘Maar’ zegt hij, en ik hoor aan zijn stem dat hij niet van plan is om me daarmee te laten ontkomen, ‘Dat zijn toch gewoon, kom…hoe heten die dingen ook al weer’. Hij speelt het spel sterk, ik mag zelf zeggen wat hij denkt, zo is de impact nog groter. ‘Ja buurman, dat zijn gewoon steunkousen’, speel ik het spel mee. Maar als jij ze steunkousen noemt ben ik gelijk een ‘ouwe lul’ en als ik het compressie kousen noem ben ik volledig bij de tijd. Dan ben ik sportief en hou ik mijn lichaam in een puike conditie door te bewegen. Buurman grinnikt en denkt er het zijne van. Ik geniet. Van het mooie weer, van de buurman en van mijn ‘sportieve steunkousen’. 

De korte broek, dat is ook zoiets. Eigenlijk mag je wat wij mannen anno 2021 dragen geen korte broek meer noemen toch? Dat ding wordt steeds langer (voor mannen dan, bij vrouwen zie ik af en toe een omgekeerde beweging). Voor ons kerels schrijft de modepolitie iets voor dat volgens mij ‘haalf stront, haalf reeg’nwoater is’. Of het is het een korte lange broek, of het is een lange korte broek. Zeg het moar.

Heb je inmiddels een beeld van hoe ik volgens de laatste mode door de wijk liep? En dat kan allemaal hier! Ik hou van Beijum! 

En, oh ja, ik ben geprikt, door muggen en door verpleegkundigen. De eerste geeft jeuk, de tweede beschermt jou en mij. En jij? 

Groet'n Jan Wedema

Geen opmerkingen: