De laatste paar dagen moet ik erg aan mijn vader denken. In zijn werkzame leven werkte hij bij Rijkswaterstaat, en hield hij zich bezig met onder andere de berekeningen voor de Deltawerken. Hij sprak over eb en vloed, springtij en hoe de maan invloed heeft op eb en vloed, de conclusie trekkend dat de maan invloed heeft op al het water van onze planeet. Omdat bijna alles ook voor een gedeelte uit water bestaat eigenlijk, hoe de maan invloed heeft op alles.
Hij sprak over hoge en lage drukgebieden, over het weer, en hij maakte ook berekeningen over hoe dit alles weer invloed heeft op de bewegingen van onze planeet. Naar aanleiding daarvan maakte hij soms ook voorspelbare berekeningen over aardbevingen. Toen er in Japan een kerncentrale werd gebouwd, op de plek waar die gebouwd zou worden, schudde hij zijn hoofd en zei: "Dat gebied ligt op een plek waar breuklijnen van de aarde samenkomen, de kans op aard- en zeebevingen is op die plek erg groot. De vraag is dus nu niet of Japan met een kernramp te maken krijgt, de vraag is nu, wanneer krijgt Japan te maken met een kernramp".
De geschiedenis heeft aangetoond dat hij daar gelijk in heeft gekregen. Over de gaswinning in Groningen vertelde hij het volgende, hij gooide dan Mikado stokjes op tafel en zei: "Stel dat de aarde bestaat uit dit soort stokjes, en we beslissen dat we een bepaald soort stokje, het stokje aardgas, uit de stapel halen en blijven halen, dan komt er een moment dat de andere stokjes gaan bewegen, die beweging noemen wij dan een aardbeving". Ook over deze uitspraak heeft de geschiedenis bewezen dat hij gelijk had. En zo werd Groningen een aardbevingsgebied. En nu leven we in een tijd waarin er wordt nagedacht over de bouw van een nieuwe kerncentrale, en wordt er ook nagedacht of Groningen daar een geschikte plek voor is. Ik hoor in mijn hoofd mijn vader dan zeggen: "Als je in een aardbevingsgebied een kerncentrale bouwt, is het niet de vraag of het 'fout' gaat, maar wanneer het fout gaat". Daarnaast is en blijft het natuurlijk de vraag wat gaan we doen met het restafval van een kerncentrale, aangezien het toch wel duidelijk is dat onze natuur er erg lang over gaat doen deze af te breken, en we dus toekomstig leven op deze planeet opzadelen met een probleem dat vele malen erger is dan het profijt wat we er nu van zouden hebben. Maar ja dan is de vraag hoe dan wel? Hoe gaan we dan echt schone energie maken?
We zouden kunnen denken aan windenergie, maar dan wordt de vraag, wat doet de beweging van de wieken van de windmolen? Ze verplaatsen de lucht en maken een soort andere wind, vele vogels vinden de dood door dat ze niet in staat zijn om tegen deze verplaatsing in te vliegen. Wat doet deze luchtverplaatsing en hoe beïnvloedt deze de lage en hoge luchtdrukgebieden? Wat mij betreft iets wat voordat ik hier blij van wordt, beslist onderzocht mag worden. Dan komen we op zonne-energie. Iets waar ik al iets blijer van wordt, mits we ons beperken tot zonnepanelen op daken en op andere plekken waar het niet zoveel uitmaakt dat de zon daar niet schijnt. Maar liever geen drijvende panelen op zee, immers ook zeeleven is afhankelijk van het licht en de warmte van de zon. Geen panelen op weilanden, zo kan ik nog wel even doorgaan. Zonne-energie oké mits....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten